Αλεβιζάκης Διονύσης

Η δική μου ιστορία ξεκινάει το 2004, όπου και γνώρισα στον εργασιακό μου χώρο τον άνθρωπο που μου άλλαξε την ζωή σε πολύ μεγάλο βαθμό, μέχρι και σήμερα. Χωρίς να πολύ καταλάβω τι ακριβώς έγινε, σιγά-σιγά άλλαξα και από το παιδί της καφετέριας και της μπύρας έγινα άνθρωπος με πολλά χόμπι που όλα έχουν ένα κοινό στοιχείο, την άθληση σε υπαίθριους χώρους.

Η αρχή έγινε με την αναρρίχηση, ενώ η αγορά του πρώτου μου ποδηλάτου δεν άργησε πολύ να έρθει. Ήταν τέλη του 2006 όταν αγόρασα το πρώτο μου ποδήλατο βουνού και φυσικά φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν, λόγο ηλικίας, τι κάνεις στα γεράματα και τέτοια πράγματα.

Το Μάιο του 2007 πήρα μέρος στον πρώτο μου αγώνα τριάθλου, πάλι υπό την παρακίνηση συναδέλφου, οπότε είχα και την πρώτη μου επαφή με ποδήλατο δρόμου. Στον αγώνα εκείνον έτρεξα με δανικό ποδήλατο που είχα παραλάβει μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα αλλά η ταχύτητα της κούρσας ήταν αυτή που με έπεισε να αγοράσω και ένα τέτοιο ποδηλατάκι. Από τότε έχω διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα πάνω στα ποδήλατα μου είτε κάνοντας βόλτα είτε σαν προπόνηση ακόμα και παίρνοντας μέρος σε αγώνες.

Το ποδηλατικό ταξίδι Μιλάνο-Ντίσελντορφ το βρίσκω σαν μια ακόμα προσωπική δοκιμασία, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, αλλά και σαν μια προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσης για τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΩΡΙΑ SOS.